Ιστορικά στοιχεία

  Η παλαιά ονομασία του χωριού ήταν Λούτζινο, Σλάβικη λέξη που σημαίνει κοιλάδα – γούπατο. Το έτος 1927 μετονομάστηκε και πήρε το όνομα Ποτιστικά, λόγω των πολλών νερών που υπάρχουν. Ανατολικά έχει το βλαχόφωνο χωριό Παλαιοχώρι, δυτικά έχει το χωριό Πετροβούνι, βόρεια έχει το χωριό Βαπτιστής και νότια τον ποταμό Άραχθο. 

  Το χωριό ήταν και είναι αγροτοκτηνοτροφικό και όπως φαίνεται και από τα μισογκρεμισμένα – ερειπωμένα σπίτια, τους μύλους και τις βρύσες, κάποτε έσφυζε από ζωή. Κατά την  πρώτη απογραφή του 1916, που ήταν προαιρετική και σίγουρα δεν απογράφτηκαν όλοι, είχαν απογραφεί 200 οικογένειες (τότε έγινε απογραφή οικογενειών και όχι ατόμων).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ
ΕΤΟΣ	ΧΩΡΙΟ
	ΧΑΡΟΚΟΠΙ	ΚΕΔΡΟΣ	ΠΕΤΡΟΒΟΥΝΙ	ΠΟΤΙΣΤΙΚΑ
1916				200 Οικογένειες
1928		82	84	206
1940	230	137	206	220
1951	407	194	176	273
1961	525	142	163	203
1971	549	106	102	104

  Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων ήταν και είναι η εκτροφή γιδοπροβάτων και η παραγωγή κάστανου, πατάτας και φασολιών (φημισμένοι οι γίγαντες των Ποτιστικών), λόγω των πολλών νερών (εξ΄ου και η ονομασία). Επίσης οι άνδρες του χωριού εργαζόταν και με τη λάξευση της πέτρας για την κατασκευή σπιτιών, γεφυριών, τοιχοποιιών κ.α.

  Οι κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν στην αντίσταση κατά των Γερμανών και έλαβαν μέρος, μαζί με κατοίκους από το χωριό Κράψη, σε μάχη που έγινε στη χαράδρα του Αράχθου ποταμού. Σε αντίποινα για το θάνατο κάποιων Γερμανών στη μάχη αυτή, οι Γερμανοί έκαψαν αρκετά σπίτια του χωριού.

  Κατά τη Δεκαετία του 1950 αρκετοί κάτοικοι μετανάστευσαν στη Γερμανία, Αυστραλία και άλλες χώρες. Επίσης από τη δεκαετία αυτή και μετά είχαμε την εσωτερική μετανάστευση, δηλαδή αρκετοί κάτοικοι έφυγαν από το χωριό μετακομίζοντας στα Ιωάννινα, στην Αθήνα καθώς και στο Χαροκόπι και τον Πλάτανο.

  Το χωριό αποτελούνταν από μαχαλάδες. Μπορούμε να αναφέρουμε τον δώθε μαχαλά, τον πέρα μαχαλά ή παπαδέϊκα, τη Φλώρη, την Αργιάρα και την Κασίμη. Σιγά – σιγά οι κάτοικοι από Κασίμη και Αργιάρα μετακόμισαν στους πάνω μαχαλάδες και τα σπίτια στους μαχαλάδες αυτούς χρησιμοποιούνταν μόνο κατά το χειμώνα.

  Σήμερα λιγοστοί κάτοικοι έχουν απομείνει, όπως σε όλα τα χωριά της περιοχής μας. Όπως όμως συμβαίνει παντού οι νεώτερες γενιές αν και κατοικούνε μακριά από το χωριό, είναι συνδεδεμένοι συναισθηματικά, ψυχικά, ερωτικά με τον τόπο που πόνεσαν, πέρασαν δύσκολα, γέλασαν, γλέντησαν, ένωσαν το πρώτο σκίρτημα τόσο εκείνοι, όσο και οι γονείς και οι παππούδες τους. Κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει τον τόπο με τις θαυμάσιες λοφοσειρές, τόπο ηρεμίας και γαλήνης που πνίγεται στα έλατα, πεύκα και καστανιές που αγαπάνε και ενδιαφέρονται οι φυσιολάτρες.